Moody muziek met spooky voice tot in het kwadraat.

Vorig jaar live gezien in de stadsschouwburg van Groningen, ik zou ze meteen plannen voor mijn ideale festival. Echt een band die ook niet-volgers meteen om heeft.

Doper dan een crackhead

Ja echt lekker dit, ik ben fan. 

Band of Horses blijft ook lekker als het gaat om moody melancholische vibes. Dit nummer helemaal:

Is dit bewust of onbewust zoals Emma van Hot Chocolate?

Lijkt me absoluut een 'bewuste' hommage, geweldig nummer trouwens Klootje. Deze kende ik niet maar als ik het zo hoor lijkt deze track (mede)gronmdelegger van Stuart Staples en zijn band te zijn, aangaande dit nummer althans. Ook Brits zag ik zojuist, ze zullen ze kennen ja.

Hebben ze veel van dit of is het een uitschieter?

Nee? Die hebben wel wat hitjes gehad. Grappig hoe we los van elkaar aparte blinde vlekken kunnen hebben.

Voor PatLev

Als we toch op zijn Grieks gaan voor big Pat

Voor Lotte en Demi

Blijft een juweeltje dit:

Juweeltje voor minister Faber

Voornamelijk bekend van hun hitbewerking van Herbie Hancock’s ‘Cantaloupe Island’, maar andere werkjes zijn ook dik in orde.

En van dj's die niet weten hoe je de bandnaam uitspreekt.

Wat zouden Coppi en Koblet er toen van gedacht hebben??

Nederlandse cult-hop.

Door hun cleane, strakke geluid binnen het genre de tegenpool van de psychedelische funk van begin jaren 70 en de gruizige p-funk van de jaren 80. Treden nog steeds op, laatst nog hier in het land. Na ruim 55 jaar zijn alleen de trompettist/ bandleider en de baritonsaxofonist nog over van de originele bezetting. Tegenwoordig zit er een Amsterdammer in de line-up.

Dit is een favorietje van me. In tegenstelling tot veel van hun ander werk hier geen dichte instrumentale textuur, maar een helder, transparant klankbeeld. Drijvende puls zijn de baslijntjes van grotendeels staccato nootjes die net genoeg korst hebben om het een flinke bite te geven.

Natuurlijk reed Matje weer vaak alleen afgelopen dagen.

Damn, een forum zonder jou Raul. Kan bijna niet. Deze is voor jou:

Weinig opwindend, het album dat Nicola Conte dit jaar heeft uitgebracht. Meerdere vocalisten zijn ingehuurd maar het blijft allemaal een beetje standaardjazz met wat zouteloze poppy frutsels erdoorheen geprakt.

Het openingsnummer met Gregory Porter is nochtans aardig, evenals het begeleidend filmpje:

In de feesttent in Loenhout

Meiden van Burkina Faso

Matje vliegt

Die moet ik ergens nog in een doos op zolder hebben liggen, ‘Fly like an eagle’. Zal rond 1978 zijn geweest dat ik ‘m heb gekocht. Vond het wel een puike LP, maar ik kan me niet herinneren ‘m grijs te hebben gedraaid. Wellicht omdat het toch niet geheel correspondeerde met mijn hormoonhuishouding van destijds.

Weinig lovende woorden voor Steve Miller van Miles Davis in diens autobiografie, waarin hij Miller een “non-playing motherf*cker” noemt.

Plaats van handeling was The Fillmore East in NYC in maart 1970, waar verschillende rock-acts een avondvullend programma verzorgden. Miles had net de akoestische sound achter zich gelaten, en was volop bezig de jazzrock te ontwikkelen en gaf ook acte de présence, het aanboren van een nieuw publiek achtte hij noodzakelijk, ook al waren het langharige hippies die stoned en gespeend van enig muzikaal besef, maar wat mee stonden te knikken. 

Miles kon het echter maar moeilijk verkroppen dat hìj, een gearriveerd musicus die al 25 jaar aan de weg had getimmerd en enkele artistieke meesterwerken op zijn naam had staan, minder werd betaald dan een snotneus als Steve Miller die net zijn eerste plaatje had gemaakt. Miles weigerde als een support act te fungeren en door expres flink te laat te komen dwong hij Miller om voor hem on stage te gaan. Het is nooit meer goed gekomen tussen de twee. 

Uit 1969, met o;a. John McLaughlin op gitaar en Chick Corea, Herbie Hancock en Joe Zawinul op toetsen:

Betsema heeft het niet meer