Materiaalzone 
Fietstoerisme 
'@klootje
Ik ben niet zo goed in het houden van cultuurhistorische referaten maar het gaat kort gezegd om banaliteiten te verheffen tot kunst. Heeft al een geschiedenis van een eeuw en heeft prachtige werken opgeleverd maar ook hele lelijke.
Heden ten dage is natuurlijk Jeff Koons de apostel van deze stroming. Je kent vast wel dat varken met engelen omringd, “ushering in banality” uit 1988 dat door het Stedelijk Museum is aangekocht voor een bedrag waar je een redelijke klassieke renner een jaar kan laten rondrijden in je ploeg.
Ik ben na 30 jaar wel een beetje uitgekeken op dat concept, hoewel er vast nog wel goede werken gemaakt zullen worden in dat genre. Maar in Die Antwoord herken ik die kwaliteit niet zo, sorry. En succes hebben en populair zijn is voor mij geen norm. Net zo min als dat is voor mij om een wielrenner te waarderen.
Maar je hebt gelijk, smaak is smaak.
Ik raak je nu ff kwijt Jacco.
Mij gaat het erom: authenticiteit is voor mij echt zijn en uniek zijn. En aan beide voldoen ze. Iets wat er op lijkt is Jack Parrow, maar ook totaal weer niet. Deze muziek is een mix van Rave, Techno, Rap, DrumnBass. Uniek hoor. Dat je het niks vind dat kan natuurlijk, maar je kunt het toch moeilijk niet origineel noemen. Tenminste, zover ik weet ken ik niets dat er op lijkt.
Edit: heb over 1 van je reacties gelezen. Nu snap ik em, je hebt het puur over het visuele. Daar heb ik geen verstand van, ik vind alles dat na van Gogh en Gaugain komt overrated en al helemaal de poparts en dadaismes. Maar dat is een mening.
'@klootje
Het gaat mij in deze discussie om de beelden, niet zo zeer de muziek. Met deze muziek heb ik niks en heb te weinig referentiekader om daar iets zinnigs over te melden.
Over het beeldmateriaal heb ik wel een referentiekader en daar ging het eigenlijk over in mijn vorige post. En dit soort beelden, -“ja natuurlijk, het is allemaal dikke ironie weet je wel, en daarom zo hip en cool want men houdt de maatschappij een spiegel voor”- heb ik onderhand wel genoeg gezien de laatste jaren en vind het dus weinig origineel.
Maar originaliteit hoeft voor mij ook niet per sé, maar dan moet het weer in ambachtelijke zin goed zijn. Terwijl dat aspect bij vernieuwing of experiment in eerste instantie minder belangrijk is.
Zou goed kunnen dat deze al een keer is gepost hier.
https://www.youtube.com/watch?v=mKKyC36KltY
Nog wat meer van onder de zeespiegel (met wat hulp van buitenaf).
Ja, de studiereizen naar Cuba destijds van drummer Lucas van Merwijk heeft inmiddels wel vele vruchten afgeworpen.
Komt wat langzaam op gang maar betracht enig geduld, drumsolo is heel gaaf.
https://www.youtube.com/watch?v=IN_I8arX5P8
Joop (1939) uit Wormerveer is een markant figuur in de periferie van de jazz. Werkte begin jaren 60 als beroepsmuzikant maar heeft vervolgens jarenlang zijn instrument niet aangeraakt, rommelde wat met antiek en baatte een dancing uit. Eind jaren 80 was hij opeens terug maar begin dit millennium trok hij zich weer gedesillusioneerd terug. Het schijnt dat hij zich nu alleen nog maar bezig houdt met zijn eerste instrument, de accordeon, met uitsluitend Tango-stukken in 3-kwartsmaat.
“F.S.R.” (For Sonny Rollins) is een stuk van basgrootheid Ray Brown en ik heb deze uitvoering van Joop/Joe nog opgenomen op een cassettebandje van een jazz-radioprogramma op de vrijdagavond van Michiel de Ruyter, de man met één van de mooiste radiostemmen. Moet zo rond 1988 zijn geweest.
Fraai degelijk tenorgeluid, robuust maar helder en als je hem hoort lijk je direct een licht zilte zeebries vermengd met koperpoets te ontwaren.
Qua stijl verre van origineel maar af en toe wat herkenbare degelijkheid kan geen kwaad
Vermeldenswaardig verder is de korte, melodisch sterke bassolo van Rufus Reid, toch ook niet de minste.
https://www.youtube.com/watch?v=nvW6kNPIfJ4
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.