Het eerste staatsbezoek aan de VS was dat van Nigeria, en werd waargenomen door vicepresident J.D. Pance. Dump was in Mar al Vago gebleven omdat een schoonmaakster werd vermist. "Mijn vrouw is er ook niet", zei Pance. "Die is tegen een deur gelopen."

Pance bestelde McDonald's. De Nigeriaanse president at alleen frietjes, omdat hij niet wist of de hamburgers halal waren. "Kom op. Mijn vrouw komt uit India, die eet ze ook. En hebben jullie trouwens belangrijke mineralen?"

De Nigeriaanse president merkte dat Pance zich ergerde aan zijn traditionele kleding, maar bleef beleefd. "Wij bezitten de grootste zeehaven van het Afrikaanse continent, en mineralen, zoals bier, importeren wij uit Europa."

Het staatsbezoek werd, na enkele plichtplegingen zoals het bezoeken van een country-concert, voortijdig afgerond. De week erna ontving de Amerikaanse regering het nieuws, dat de haven van Lagos was verkocht aan de Chinezen en Geineken alle Nigeriaanse bierbrouwerijen had overgenomen.

De wielersport peddelde intussen vrolijk verder met Milaan-Turijn, Nokere Koerse en de kandidatuur van David Lappartement voor het IOC-voorzitterschap. De UCI vroeg zich af wat het eraan kon bijdragen, en kwam uit op boetes voor het beschadigen van het imago van de sport.

De Mexicaan El Toro kreeg een zware boete voor het over de streep komen met een opengeritst shirt. Dat was totaal in strijd met alle normen en waarden van menselijk fatsoen; Nils Eeckhout kreeg een boete voor sprinten van de kop af: zo gaf hij zijn concurrenten geen kans.

Tenslotte kregen alle wielerbobo's die niet op Lappartement zouden stemmen bij de IOC-verkiezingen als straf een forse aftrek op de declaratieregeling, geen gratis toegang tot het diner op het WK wielrennen en een renner minder voor hun land tijdens de elitekoers.

Uiteindelijk bleken alleen de IOC-leden van Frankrijk en Swaziland voor Lappartement gestemd te hebben. Swaziland, officieel Eswatini geheten, mocht op het WK wielrennen met 9 renners aantreden. Er waren niet zoveel profs in koninkrijkje in Zuidelijk Afrika, maar goed.

Bondscoach Clemens den Ham belde Thomas Beffer over Milaan-Sanremo. "Nu Sanremo een semi-klimkoers is geworden, en VDP niet wil, heeft het ook geen zin renners naar het WK in Rwanda af te vaardigen, Clé", zei Thomas.

"Weet je wat, ik ga op vakantie", zei Clemens. "Vrouw en kinderen mee, lekker gravelen in Zuid-Afrika. Kaaps wijntje erbij." Dus boekte Clemens een glamping in de plaats Langebaan. Camping Welkom, dat kon niet fout gaan.

Eenmaal aangekomen, reden ze de huurauto de camping op. "Mooi hier." Tess knikte. Bij de balie zei iemand "Slegs vir paartjies", en wees naar de kinderen. "Het is een ouderencamping, Clé. Heb je wel de goede camping geboekt?"

Clemens checkte zijn reservering. "O chips, ik heb Camping Welkom in Slenaken geboekt voor twee weken. Chiiiips!. En waar zijn mijn huissleutels?" "Die lagen gisteren nog op het nachtkastje. Je hebt ze toch wel mee?"

Tess had er genoeg van; ze vloog met de kinderen naar huis. "Waarom blijft papa hier?", zeiden zij. "Hij moet fietsen." Dat klopte, al had Clemens thuis niets te vertellen. 

De sympathieke bondscoach had alleen nog een trekkerstentje, zijn telefoon, zijn portemonnee, zijn fiets en verder niets. Ja, de huurauto. "Ik ga naar de Big Five", zei Clemens. Op Strada zag hij dat Chris Vroem er ook was. Die reed 30 km/h; dat kon Clemens wel bijhouden.

Echter, kort daarna werd in Zuid-Afrika het lichaam gevonden van Mariah Wilson, een opkomende ster in de gravelwereld. Wilson blijkt te zijn neergeschoten en overleden aan haar verwondingen.

De gravelwereld is in shock. Iedereen kende Mariah. Of tenminste haar bijzondere verhaal. Den Ham al helemaal. "Ze kwam als een komeet in de gravelscene", vertelde Den Ham in een ingelaste aflevering van de podcast 'Ride Slow, Live Fast'.

"Zij werkte op kantoor als inkoper van fietsframes, best saai werk eigenlijk. Ze was eerst schansspringster. Maar toen kreeg ze een blessure, ging fietsen en daar bleek ze goed in."

Zo goed zelfs, dat het fietsenmerk haar de laatste jaren omarmde als een van de uithangborden voor hun gravelfietsen. Net als Den Ham. "Ze kwam compleet onbevangen in de gravelwereld en begon meteen te winnen. Zoals zoveel mensen had ook ik een zwak voor haar. Het was gewoon een prachtig verhaal."

Niet alleen Clemens bleek gecharmeerd van Wilson. Chris Vroem viel als een blok voor haar. Dat leidde tot een kortstondige affaire, zo verklaarde Vroem later tegenover de politie.

Volgens Chris was zijn relatie met zijn echtgenote voorbij toen hij iets kreeg met Wilson. Later zouden Vroem en zijn vrouw, naast levenspartner ook yogalerares, weer samen komen. Maar toen was het fatale zaadje al geplant.

In de dagen erna komen mondjesmaat details over het tragische voorval naar buiten. Inmiddels is de zaak landelijk nieuws geworden en onder druk van de grote Zuid-Afrikaanse media duiken steeds meer details op.

Uit de politierapporten en huiszoekingsbevelen van de politie van Pretoria kan tot op de minuut gereconstrueerd worden wat er gebeurd is. En de feiten gaan de verbeelding te boven.

Nadat Wilson haar intrek had genomen in het huis van een vriendin, vertrok ze met haar oude vriend Vroem naar het zwembad van Pretoria. 's Avonds bracht Vroem haar op zijn motor terug naar huis en vertrok.

Nog geen vijf minuten later registreerden surveillancecamera's hoe een zwarte jeep de straat inreed en stopte voor de deur van het huis waar Wilson zich bevond. Een jeep die op naam bleek te staan van Vroem. De jeep van zijn vrouw.

Uitgerekend op het moment dat Vroem door de politie geïnformeerd werd, zat Clemens tegenover de oud-Tourwinnaar. "We wilden Chris een hart onder de riem steken, hem een beetje afleiden", vertelde Den Ham in zijn podcast.

"Eigenlijk zouden we zelfs in zijn huis slapen, het huis dat onderzocht werd en waar het vermoedelijke moordwapen gevonden werd. Maar toen werd Chris gebeld, waar we bij zaten. De politie. Dat zijn auto gezien was bij het huis waar Mariah vermoord was. Je had zijn gezicht moeten zien. Hij had ons niets verteld. En zelf wilde hij misschien wel tegen beter weten in geloven in de onschuld van zijn vrouw."

Inmiddels loopt er een arrestatiebevel voor de vrouw van Vroem, vanwege de moord op Mariah. Mevrouw Vroem is voor het laatst gezien op de luchthaven van Johannesburg, waar ze een vlucht nam naar Tel Aviv. Op haar rug droeg ze een yogamatje. Verder ontbreekt ieder spoor.

"Wat een verhaal, Clé", zei Thomas in de podcast. "Dat is nog eens iets anders dan in je blote toedeledokus worden gearresteerd in Missouri."

Jean moest voor zijn werk naar Van der Kalk Hotel Houten, voor een dagcongres met de mysterieuze naam 'WDMW'. Het programma met sprekers was interessant genoeg, dus ging hij er maar weer op in.

Dagvoorzitter was neuroloog Erik Herder. Die kwam het podium opgereden op een eenwieler, en viel daar toen van af, zonder gevolgen. Hilariteit in de zaal, die langzaam volliep omdat iedereen nog aan de koffie zat of vanuit de file binnen kwam rennen.

Herder begon. 'Beste mensen, we zijn hier vandaag bijeen voor een bijzonder onderwerp: WDMW, We Doen Maar Wat. En ik ga beginnen met een kwisje. U hebt bij de inschrijfbalie een setje groene en rode kaarten gekregen. Als het antwoord ja is, houdt u een groene kaart omhoog'.

Vraag 1: 'Ik doe maar wat in mijn werk'. Schoorvoetend staken een paar congresdeelnemers een groene kaart omhoog, de meeste kaarten waren rood. Herder keek hoofdschuddend en een beetje mokkend de zaal in, maar bleef altijd positief.

'Beste mensen, ik dacht zelf ook, toen ik voor dit evenement gevraagd werd: Hoe kan ik motiverend overkomen met betrekking tot dit onderwerp, en toen dacht ik: ik ga uit van de filosofie van Pippi Hangkous. 'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan'.

'Beste mensen, en toen dacht ik: waar ben ik niet zo goed in. Motorische dingen mensen. Ik mocht tijdens mijn co-schappen ook nooit hersenoperaties doen. Maar toen besloot ik op een eenwieler het podium op te rijden, en zie nu eens'.

Geanimeerd gebrabbel in de zaal. Jean zat tussen een consultant in een avondjurk en een hogere ambtenaar van het Ministerie van Volksgezondheid in een scheerwollen kostuum. De vrouw knikte bevestigend, op alles wat Herder zei.

De volgende fase was een debat met sprekers, tv-persoonlijkheid Maarten van Hossem, wielerjournalist Raymond Kerkhof, directeur Economie Sandra Flippen van De Bank. Het drietal zou 's middags aangevuld worden door voorzitter van het Fonds Slachtofferhulp Mr. Pieter van Hollenhoven.

'Beste mensen, ik vroeg tijdens de voorbereiding aan de congresorganisatie. Hoe zijn jullie hier terechtgekomen? 'Nou, Van der Kalk Houten was het enige hotel van de keten in de Randstad dat beschikbaar was. We doen maar wat, mensen. En toch komt het goed'.

'Mij is in aanloop naar dit congres een cadeaubon en een bos bloemen beloofd', zei van Hossem. 'Mijn vrouw ook weer blij aan het einde van de dag'. Hilariteit in de zaal. 'We moeten er natuurlijk geen grapje van maken, maar hoe ben jij ooit begonnen, Sandra?', vervolgde Herder.

Mevrouw Flippen had sociologie gestudeerd en was als zodoende op de universiteit terechtgekomen. Nu was ze de belangrijkste econoom van de grootste Nederlandse zakenbank. 'En Raymond, hoe kies jij bijvoorbeeld je bank als privépersoon?'

'Ik ben bij de Asobank, omdat dat een wielersponsor is en ik er een paar sympathieke mensen ken', aldus de Limburger. 'Ik kan overigens redelijk fotograferen, dus ik wil de theorie dat wij met zijn allen maar wat doen, ontkrachten'.

'Flauwekul', zei Van Hossem. 'Ik heb geschiedenis gestudeerd, en niemand heeft mij ooit verteld hoe ik les moest geven. Je begon maar gewoon, en bovendien mocht je toen nog roken in de collegezaal. Dat heb ik nooit verboden, want ik rookte zelf ook'.

Vervolgens ging er een belletje: pauze. Jean zat naast de ambtenaar aan een bordje varkenssaté op zuurdesembrood. De nette man was flink aan het smullen, en had satésaus in zijn mondhoeken. 'Dit congres is een echte eyeopener', zei de ambtenaar.

Die zag Jean wel meer op congressen; het leek wel of congresbezoek de dagbesteding van de ambtenaar in kwestie was. Hij leek zo eind vijftig. 'Ik dacht zelf altijd, dat mijn werk redelijk georganiseerd was, maar ik leer vandaag veel bij'.

Jean had er zijn eigen theorie over. 'Waarschijnlijk omdat uw werkdag een tijdstip van begin en einde heeft, met een vaste pauze, denkt u dat uw werk georganiseerd is. Maar wat heeft u aan het einde ervan gedaan?'.

De ambtenaar staarde voor zich uit, en toen ging het belletje: einde pauze. De deelnemers liepen de zaal weer in. Herder kwam het podium op met een clownsneus op. 'U zult wel denken beste mensen, is die Herder gek geworden? Maar doe eens iets anders dan u gisteren of vanochtend van plan was'.

'Iemand moet die clownsneus toch in zijn tas gestopt hebben', mompelde Van Hossem hoorbaar voor de zaal tegen Kerkhof. Flippen was in de pauze vertrokken. Zij had andere afspraken. De middag vervolgde met een videoboodschap van Mr. Van Hollenhoven. Het ging over zijn carrière.

'Ik heb rechten gestudeerd, en mijn dienstplicht vervuld met een kantoorbaan bij de Staf Bevelhebber Luchtstrijdkrachten. Toen trouwde ik met een prinses, en daar mag ik zoals u weet weinig over zeggen'. De pauze om te lachen was gelukkig kort, want het bleef stil in de zaal. 

'Ik heb regelmatig contact met ministers, en daar zijn een aantal mooie betrekkingen uit voortgekomen, die pasten bij mijn expertise als Meester in de Rechten: voorzitter van de Raad voor de Verkeersveiligheid, het Nationaal Groenfonds en du moment het dankbare werk bij Slachtofferhulp. Ik dank u allen hartelijk en succes met uw werk'.

Herder zweepte het publiek op voor een applaus; dat lukte. Hij hield een plastic zak met daarop de afkorting 'WDMW' omhoog. 'Beste mensen, u krijgt wat mee naar huis waarmee u verder kunt, en we hopen u nog eens terug te zien. Het was een mooie dag!'

Jean liep naar buiten met het plastic tasje. Hierin zat een dvd van Pippi Hangkous in Tiki Taka-land, een coupon om te gaan paintballen en een uitnodiging voor een survivaluitje waarin boomstam werd geworpen in een soppige polder; de parkeergarage van de Van der Kalk kostte 24 euro.

De overgebleven boeven van Bassie & Adriaan waren Vlugge Japie en B100. De eerste had nog een opdracht uitgevoerd van de Baron om een auto te huren op Tenerife omdat die clown en die acrobaat daar naartoe zouden gaan.

Dus gingen de boeven op de afgesproken datum maar naar Tenerife. Je weet nooit waar die Bassie & Adriaan nu weer mee bezig zijn; ze namen intrek in een hotel op de top van de vulkaan Pico del Teide.

'Mijn neus zegt dat die clown en die acrobaat niet in de buurt zijn, maar ik ruik wel wielrenners', zei B100. 'Volgens mij ruik ik je schoenen', zei Vlugge Japie. Daar kwam rook vanaf, want ze stonden in de smeulende lava van de Teide. 

De boefjes moesten op blote voeten teruglopen naar hun auto; op dat moment kwamen twee wielrenners voorbij. Het waren Art van Praet en Ties Denoot, twee joviale Vlamingen die de verweesde tv-helden wel een hand wilden toesteken.

Denoot spoot zijn bidon leeg over de voeten van B100. Ze bleken in hetzelfde hotel te zitten. 'De ploegdokter kijkt er wel even naar; die heeft wel een zalfje', zei Art.

De sympathieke staf van Klysma-Asobank stelde een ijsbad beschikbaar voor de heren. 'En voor jullie herstel een flesje kersensap met wat herstelmiddelen', dan voel je je morgen weer 25 jaar jonger', zei de ploegarts.

'Mijn neus zegt dat dit de middelen zijn waarnaar die clown en die acrobaat op zoek waren', zei B100. 'De serie heette De schat van de eeuwige jeugd'. 'Ja, ik moest eerst naar St.-Willebrord voor deze zaak', zei Japie. 'Iets met ketonen'.

'Weet je wat. We jatten de hele medicijnkast van die wielerploeg, en ik weet wel een lommerd in Willebrord die er een fortuin voor over heeft'. Vlugge Japie wreef in de handen. 'Hihihi! Dan hoeven we de poet ook niet meer met die andere drie te delen. Die zijn kassiewijlen'.

De pers wist nog van niks, toen de wielerploeg van de berg afdaalde om de Heilige Week te gaan fietsen. Maar Van Praet en consorten reden geen deuk in een bakje boter in Vlaanderen, en Vlugge Japie raakte verslaafd aan kersensap.

De rest van de Klysma-boedel had ie via een tussenpersoon verkocht aan een West-Brabantse amateurploeg. De KOM op Strada van het viaduct over de A58 bij Wouwse Plantage werd iedere dag verbroken. En die was voorheen van VDP.

Vlugge Japie was in feite de enige slimme boef van het stel. Hij was de zoon van een lommerd in de Rotterdamse Afrikaanderbuurt, en weliswaar aan de drank geraakt nadat ie door zijn vader geslagen was, maar Japie had de enige geslaagde actie ooit van de boeven georganiseerd: de diefstal van de dvd's van Bassie & Adriaan.

Die lagen nog steeds grotendeels onverkocht in het chalet van B2 in Burgh-Haamstede. Dat was gekocht van de eerste opbrengsten, en voor de veiligheid was het chalet op naam van de dakloze dove boef gezet; nadien had de slimme Aad van Toor de series aan Videoland verkocht, waardoor de dvd's niet meer te slijten waren.

Producent Joop van Ellende had Japie en B100 na de dood van de andere boeven bijeengeroepen, om het vervolg van de reeks te bespreken, en zodoende de reis naar Tenerife gefinancierd. B100 woonde met een moeder met smetvrees in een corporatiewoning in Wijk en Aalburg; die had sowieso niets beters te doen.

De Bassie & Adriaan-reeks zat echter in het slop, omdat Bas ziek was en Aad in onderhandeling met Van Ellende over het vervolg. Ooit moest het toch afgelopen zijn, al was Joop bezig met Reinier Wolfs van Politie Maastricht voor een spin-off van de serie, maar Wolfs stond nog onder contract bij collega-producent Richard Storimans.

Storimans was echter druk met de toekomst van Politie Maastricht. De bedoeling was, dat Angela van Dongen de enige ster van de serie zou worden. Marjon ging regisseren, maar zij was dikke maatjes met Sergio, de andere straatagent in de serie. Bovendien carpoolden Marjon en Sergio tijdens de opnamemaanden.

Sergio wilde Wolfs opvolgen in de serie, maar Storimans was blij dat hij van het hoge salaris van Reinier afwas, dus daar kwam niets van in. Bovendien wist Marjon dat Sergio privésores had, in de vorm van een kraslotenverslaving. Bij ieder benzinestation langs de A2 stapte ie uit om lootjes te kopen.

'Politie Maastricht', zei Sergio dan tegen de baliemedewerker, en eiste de hele voorraad krasloten op. In Midden-Nederland lukte dat soms niet, in Limburg wel. Marjon bleef uit schaamte steeds vaker in de auto zitten.

Om van zijn gokschulden af te komen, kluste Sergio bij met reclamespots van de Lidl. Samen met Thomas Kacda. Die had een manier gevonden om rijk te worden, zei hij tegen Sergio. Dan hoefde ie nooit meer te zingen of bedorven portobello's in een winkelkar te gooien.

Kacda had de rechten verworven op de liedjes van MØF. Die wilden niet meer met hem in Heeren van Geineken Live. Michael Jackson en Paul McCartney hadden zo ook ruzie gekregen, nadat de eerste hetzelfde had gedaan met de Beatles-catalogus. Die was bijna van even grote historische waarde als de songs van MØF.

De bassist van MØF was er zelfs van aan de heroïne geraakt. Eenmaal terug was ie uit de band gezet, maar hij kreeg wel centjes van de Kacda-deal. Daarvan kocht hij een failliete muziekwinkel in Goes, en noemde die 'De Muziekslager'.

Zonder Tess was Clemens een hulpeloze man, zelfs tijdens zijn reguliere graveltochten. In het Krugerpark was hij binnengereden met een flesje pepperspray in zijn achterzak en wat reepjes. Chris Vroem kon hem nauwelijks bijhouden, en al zeker niet toen de twee achtervolgd werden door een nijlpaard.

Al snel was Clemens Vroem kwijtgespeeld. Maar op de hoorn van een nijlpaard te worden genomen, dan stond je hol pas echt open, dus maakte de witte Keniaan rechtsomkeert. Chris had nog wel een route gemaakt door ongevaarlijk gebied met zebra's en giraffen, maar daar had Den Ham geen boodschap aan.

De bondscoach reed echter harder dan het nijlpaard en wist ook deze concurrent voor te blijven, maar toen moest ie poepen. Op de hurken gezeten, net toen de grote boodschap in aantocht was, voelde hij een scherpe beet in zijn kuit: een gifslang.

Clemens had de slang niet eens gezien, hij kreeg alleen een rode zwelling en voelde zich duizelig. Het was ook warm en hij had flink gedrukt. Dus strompelde hij maar weer op zijn fiets; na enkele kilometers begon hij te slingeren, en viel hij bewusteloos neer.

Art van Praet wist niet wat er aan de hand was, toen hij de sprint van Dwars door Vlaanderen ruim verloor van Paulus Nielson. Bedremmeld zat hij tegen een afrastering, alsof suppoost Nick van Flanders Courses bovenop hem had gezeten.

Mevrouw van Praet zag eruit alsof zij dat al een tijdje niet gedaan had. 'Gij moet eerst maar eens winnen, Georges vroeg er subiet nog om', zei mevrouw toen Art van zijn berg was afgedaald. 'Waarom zegt ge nooit eens iets bemoedigends', zei Art. 'Van de ploeg krijg ik alleen maar duimpjes omhoog'. 

Aan die Nederlanders van Dzjumbo kon het niet liggen. Was het de diefstal van de medicijnkast door Vlugge Japie en B100? Was het de druk van zijn vrouw op het onderstel? Was het de afwezigheid van Apporte? Waren zijn cranks te kort?

Niemand wist het. Commentator Sven Dehandschutter sprak opbouwende woorden. 'Art heeft teveel geknecht voor Matenayero Jorgenson'. Maar Art was in werkelijkheid in de finale ontzien door zijn ploeggenoten in de kopgroep, waaronder ook Ties Denoot.

Dat Paulus sterk was, zag iedereen: Matenayero leed onder zijn versnelling op de Nokteberg; een tactisch gaatje van Denoot in de verre finale werd eenvoudig gedicht door de Amerikaan, nota bene een ex-ploeggenoot. Maar normaliter had Art de sprint eenvoudig gewonnen.

In de E3 Classic kon je nog aanvoeren, dat de wedstrijd kort na de hoogtetraining werd verreden; in Dwars was het inmiddels 5 dagen later. En Ties en Matenayero waren strijkijzers, dus die kan je niet zomaar met Paulus laten wegrijden.

Art moest winnen, van de ploeg en van zijn vrouw. En deed dat niet, toen het hem op een presenteerblaadje werd aangeboden. De hiërarchie in de ploeg Mugge kon op de schop. Het werd tijd voor een kwaaie kopman.

De ex-bassist van MØF zinde op wraak. Hij ging een comeback maken in de muziekwereld. In Thailand had hij vernomen, dat Running up that Hill van Kate Bush ook een comeback had gemaakt, dus ging hij een Nederlandse vertaling van Cloudbusting maken.

Zangeres F10 was bereid in te zingen, maar dan moest het wel een goede tekst zijn. In het verleden had zij al eens met MØF opgetreden, toen de muziekslager er nog in zat. Een eerste couplet was al gereed, van het lied Bladblazen.

Ik droom nog steeds van Walcheren
'K word huilend wakker
Je blaast bladeren
En je bent net binnen bereik
Als jij en slaap aan me ontsnappen
Je bent als mijn jojo
Die gloeide in het donker
Wat het speciaal maakte
Maakte het gevaarlijk
Dus begraaf ik het
En vergeet
Maar elke keer als het herfst is
Ben je hier in mijn hoofd

Bladblazen, pappie

De Belgische ex-toprenner Bom Toonen was dit voorjaar weer vele malen op televisie. Een plezierig heerschap met varkensoren, die het net als Roger Leflamand was gelukt vier keer Roubaix te winnen. Dat was pure mazzel, want vier keer Roubaix winnen, dat lukt alleen Roger.

Roger was niet te spreken over Jani Kolovrat, de Sloveense veelvraat die net voor de tweede keer de Ronde had gewonnen en in Roubaix debuteerde. "Kolovrat had beter Baskenland kunnen rijden. In mijn tijd reden wij Baskenland daags na Roubaix."

Toonen was overtuigd van de kansen van Kolovrat op een Roubaix-zege; hij dichtte de Sloveen zelfs een grotere erelijst toe dan Eddy Vlerckx, de grootste aller tijden. "In mijn tijd versloegen wij Eddy regelmatig", riposteerde Roger.

En dat zou Kolovrat nooit lukken. "Bij de junioren slaagde Kolovrat er niet eens in om Ollanders te verslaan in Roubaix", vervolgde Le Flamand. "In mijn tijd versloegen wij alle Ollanders." 

In ieder geval was er nog wielrennen op de Nederlandse televisie. Dat zou wel eens klaar kunnen zijn: door forse bezuinigingen bij de NOS en fusies van omroeporganisaties zou de publieke omroep door Den Haag een kopje kleiner worden gemaakt.

Omroep MAX en AVROTROS fuseerden en kregen met de NOS Journaals kanaal '1'. De tweede zender zou 'EKRAN' gaan heten, een net met onderscheidende programma's van de omroepen EO en KRONCRV.

NPO 3 verdween volledig. De programma's werden onderverdeeld, en 'Zapp' werd een themakanaal op het internet, al wist niemand dat te vinden, behalve computernerds jonger dan 12. De regionale omroepen kregen wel extra geld; BNNVARA fuseerde uit eigen beweging met de Amsterdamse regionale zender.

Om de reclame-inkomsten niet te bruuskeren ging de sport naar EKRAN, op de zomerprogrammering na. Maar bij NOS Sport vielen de grootste klappen: alleen de wedstrijden van het Nederlandse Elftal, inclusief die van het EK en WK voetbal, werden nog uitgezonden op de publieke omroep.

Het schaetsen verdween naar de commerciëlen, een grote klap. Er was alleen nog geld voor mega-evenementen als de Olympische Spelen en, opmerkelijk genoeg, de Toer de Frans. Bij NOS Sport bleven alleen mensen over, van wie de ouders bij de NOS hadden gewerkt.

Bij het wielrennen was dat een probleem. Dione ging bij de commerciëlen werken, en commentatoren waren er helemaal niet meer. Norbert Lijkstra was met pensioen, en Andries ging terug naar Eurosnort. Om de bejaarde kijkers rustig te laten slapen, werd Jan Harmsen aangetrokken van die zender.

Harmsen was volgens de directie de enige, die wielrennen met even weinig stemverheffing kon verslaan als Lijkstra. Sterker nog: Harmsen had een negatieve stemverheffing, en hij ging de Toer de Frans doen tijdens de zomerprogrammering.

De behoefte om zendtijd op te vullen was groot, want de NOS ging alle toeretappes integraal uitzenden. De Raad voor de Volksgezondheid gaf een negatief advies na het eerste jaar Harmsen en de Toer, want de sterftecijfers namen tijdens de uitzendingen sterk toe.

Uiteindelijk werd in de rapportage van de Raad geen link geconcludeerd met het commentaar van Harmsen, dan wel met saaie sprintersritten; bovendien rechtvaardigde zijn aanstelling het instandhouden van zelfstandige ambulancediensten en nam de verkoop van commercials voor relaxfauteuils en incontinentieslips sterk toe.

Na afloop van Parijs-Roubaix brak de pleuris uit. Volgens een anonieme Belgische bron was Rinus van der Koel, de materiaalman van de ploeg en vader van, aangetroffen met tubes gevuld met koelvloeistof van frigo's. En dat mocht niet.

"What's in a name?", zei Sven Dehandschutter in de nabeschouwing op Forza. "En what if de winnaar wordt geschorst? Dan eindigt Van Praet alsnog op het podium. Ons Art heeft speciaal ruimte genomen tijdens de koers, om in de finale op te stomen."

"Goh", zei analist en oud-winnaar Eddy Wanckaert. "In mijn tijd deden wij veel straffere zaken. Ik prepareerde mijn tubes voor Roubaix met melk van paardenbloemen. En ge moest eens weten wat Phil Henderson de avond tevoren allemaal gedaan had in het hotel."

"Ik heb nog gereden met Willy de Zucht, meesterknecht van Eddy Vlerckx", vervolgde Wanckaert. "Zijn vader was paardenslager, en de hele ploeg at op trainingskamp alle dagen paardenbiefstuk." Dat stond toen nog niet op de dopinglijst. "In Parijs-Nice rijdt ge 5% rapper", zei Willy dan tegen ons.

"Ik weet nie waar dat nu weer vandaan komt", zei Rinus tegen de pers over het schandaal. "Ik heb een fietsenzaak in Hoogerhei. Het moet komen omdat daar in het keukentje de frigo boven de gootsteen aan de muur hangt; die moet hebben gelekt."

De zaak liep met een sisser af: de wedstrijdfietsen waren voor en na de koers gecontroleerd, en er was geen koelvloeistof aangetroffen in de tubes. Jani Kolovrat won zodoende niet zijn eerste Roubaix en Van Praet eindigde net als in de Ronde naast het podium.

De identificatie van de bidongooier in de finale van Parijs-Roubaix hield de gemoederen bezig. Uit camerabeelden werd een eerste verdachte gevonden: Michel W., een gepensioneerde Vlaamse schooldirecteur uit het politiedistrict Demerdal.

Maar W. had een alibi. Volgens zijn dokter zat hij thuis met klierkoorts. Na uitpeiling van telefoonpalen bleek het te gaan om Roger D. uit het district Maldegem. Twee ex-vrouwen waren bereid tegen hem te getuigen.

Opvallend was dat het ging om een bidon van de ploeg van Van Praet. "Ik ben helemaal geen fan van Van Praet; ik heb eigenlijk helemaal geen favoriete renner", zei D. tegen dagblad Het Eerste Nieuws. "En bovendien waren de supportersvergrijpen vroeger veel erger."

De tegenvallende voorjaarscampagne van Van Praet en zijn ploeg was het volgende issue. Waarom startte Art eigenlijk niet in de klassieker Ronde van Limburg, nu zijn vorm stijgende was?  Zo kon hij zijn geschonden blazoen nog wat oppoetsen.

Sven Dehandschutter nam het voor hem op. "Van Praet is een klassementsrenner die zich voorbereid op de Giro d'Italia, zeker nu hij in die ronde niet meer hoeft te knechten voor de geblesseerde Nederlander Olav Mooij. Het zou zonde zijn een klassement in de Giro te verhypothekeren."

En bovendien startte de ploeg helemaal niet in de Ronde van Limburg. Anders werden de kansen van Van Praet in de Brabantse Pijl en de Gold Race ook nog verhypothekeerd, zei coach Mathieu Sneijboer. "Nou ja, Brabantse Pijl en Gold Race ... Het ging vooral om de afgelopen twee weken."

Art van Praet nam een dag volledige rust na Parijs-Roubaix, om te herstellen. Hij snapte er niets van, waarom hij geen koers gewonnen had in het voorjaar: zelfs in de verloren sprint van Dwars door Vlaanderen trapte hij betere waarden dan ooit.

Dat moet goedkomen in de heuvelklassiekers, had ploegleider Biermann tegen hem gezegd; op de dinsdag plande Art een extra zware trainingsprikkel in. Hij koppelde de familieauto achter de fiets en reed van de Antwerpse Kempen naar de Ardennen, en terug in de wagen.

Op de woensdag evolueerde hij de training met Mathieu Sneijboer met een videocall. "In de finale trapte je de beste waarden, maar ergens in Limburg, ter hoogte van Plopsaland Hasselt, zat er een sterke dip in de watts."

"Dat kan kloppen", zei Van Praet. "Ik moest mijn gezin afzetten bij Plopsaland, en toen heb ik nog even gepraat met een fan." Dat verklaarde veel, maar gelukkig was het een positieve omgeving. 'Vandaag is het kusjesdag', had mevrouw Van Praet nog gezegd, ter motivatie.

De fan was commentator Hennie de Wauwer, die in de buurt was vanwege de Ronde van Limburg. 'Ge moet koersen als een cowboy', had De Wauwer gezegd. Woensdagnacht werd Art geplaagd door slapeloosheid; in de speelkamer van de kinderen trok hij zich af op een poster van Mega Cindy.

Vrijdag 18 april, Goede Vrijdag in het jaar des heren 2025, zou de onofficiële onafhankelijkheidsdag van Vlaanderen worden. Hoe dat zo? De sprintoverwinning van Mohamed al-Evenpul tegen ons Art van Praet, was het definitieve bewijs dat Mo geen Vlaming is.

De woede in Vlaanderen over de schandelijke sprintzege van het ketje was zo groot, dat men Brussel definitief zou opgeven. Het kalifaat Brussel, had premier Bart de Zever al gezegd. Hij dreigde zelfs Schepdaal bij het gewest Brussel te voegen.

Dat was een stap te ver voor de Nederlandstaligen in de gemeente Dilbeek. Niettemin werd onder druk van de premier besloten Mo uit te zetten naar Brussel: hij kreeg geen verblijfsvergunning meer in zijn eigen parochie.

De Zever herhaalde het woord 'parochie' als een mantra, want is de paus katholiek of niet? "Al-Evenpul gaat in Brussel maar een kalifaat oprichten." Afijn, het kereltje was inmiddels een volwassen man, en de varkenskop die Van Aert-fans voor zijn deur legden gaf de doorslag: verhuizen naar Brussel.

De teleurstelling over de nieuwe sprintnederlaag was groter onder de fans van Van Praet dan bij de directe entourage. AI had voorspeld dat Art de sprint van Mo zou verliezen. "Art is getraind als strijkijzer", zei ploeggenoot Ties Denoot. "En op Tenerife traint ie alleen met strijkijzers."

Ja, je had Olav Mooij en Matthew Brandon, maar die koersten lekker tegen gelijken toen Art op de Kanariepiet Eilanden zat. Van Praet moest zelf ook toegeven, dat zijn rol in de trein van Mugge belangrijker werd geacht, dan zijn sprintcapaciteiten.

Jan Baas had gevloekt en getierd, maar Mugge deed zulks niet, met zijn afgestelde braveriken. Baas flikkerde zelfs zijn bokaal van Milaan-Sanremo bij het grootvuil. "Wat moet ik ermee?" De beker eindigde als wisseltrofee van het biljarttoernooi van het café van tante Kee in 's Heerenhoek, gered door Baas jr.

Bij de Van Praets waren de kinderen de baas, bij volmacht van mevrouw Van Praet. "George loopt weer te schreien dat papa heeft verloren. Als ge d'n Amstel of Luik niet wint gaat ge zelf het huishouden maar doen", zei ze vanachter de strijkplank.

In de pers verschenen ondertussen berichten over legale dopingpraktijken om hoogtetraining te simuleren; die zouden verklaren, waarom VDP, Kolovrat en Al-Evenpul beter presteerden dan Van Praet en co.

Het ging vooral om het zuurstoftransport naar de spieren. Dat zou door volledig ademen via de neus gemaximaliseerd worden. Sven Dehandschutter had deze legale doping op kunnen tekenen in de finale van de Brabantse Pijl: Mo ademde zelfs op de klimmen volledig door de neus; Art niet.

Joop van Ellende had er genoeg van met de Bassie & Adriaan-reeks, na het volgende debacle met de overgebleven boefjes. Het was klaar, en een mogelijk proces van Aad zou hij ook wel overleven. Het omkopen van de Politie Zeeland/West-Brabant om B100 en Japie vrij te krijgen, dat lukte nog wel.

Richard Storimans te Los Angeles had wel interesse. Hij kocht de rechten voor een real life soap van de Mars-missie van Elon Muskusrat. Zelf ging ie niet, Elon, en hij kon ook geen kandidaten vinden die voor een miljoen dollar een enkele reis Mars wilden ondergaan.

Muskusrat had de kandidaten beloofd dat het een retourtje zou zijn, maar had Storimans toevertrouwd dat het een leugentje was. Dus er moesten kandidaten gevonden worden die bereid waren hun leven in de waagschaal te stellen, en die waren er niet in Amerika.

"Ik ken wel mensen in Nederland die het voor een ton doen", zei Storimans tegen Elon. Die wist niet wat 100.000 dollar was, maar het klonk goed. "Do it." En zo geschiedde, dat B100 en Vlugge Japie business class naar Los Angeles vlogen voor het aanbod.

"Mijn neus zegt dat er iets niet in orde is", had B100 bij aankomst in Bel Air al gezegd tegen Storimans. "Dat kan, we hebben hier bosbranden in de wijk gehad dit voorjaar. En die regenjas kun je wel uitdoen. We gaan ruimtepakken testen."

Het aanbod van elk 100.000 dollar voor de Mars-reis was aanlokkelijk genoeg. Japie was wel bezorgd over de afwezigheid van alcohol tijdens de missie, maar dat werd gecovered. "Jullie krijgen elke dag een cocktail van testosteron, medicinale wiet, augurkensap en raketbrandstof voor wielrenners." "Hihihi", zei Japie.

De raketbrandstof had ervoor gezorgd, dat wielrenners 200 km lang op vol vermogen konden koersen. Het wielrennen was erdoor veranderd. Van sprints was geen sprake meer, het was gewoon aankomen en finishen als in een tijdrit, maar dan tegen elkaar.

In de Amstel was de Sloveen Jani Kolovrat zichzelf tegen gekomen. Na een lang voorseizoen was het op met de lange solo's; bovendien kwamen er weer frisse mannen bij in de heuvelklassiekers, zoals Al-Evenpul en de Deen Osmose.

Art van Praet was de enige topper die net als Kolovrat de Amstel deed na de Vlaamse koersen. Hij vocht een enerverend sprintduel uit met Matthew Michaels, en behaalde een mooie vierde plek. "Het is de mooiste ereplaats van mijn voorjaar", zei Art. "Ik ben meer dan tevreden."

"Een vierde plaats is ook het maximaal haalbare", vervolgde Art. "Mijn vrouw vindt de podiumceremonie te lang duren. En al was dat niet zo, dan is het nog een mooie prestatie tegenover deze frisse mannen."

De real life soap 'Mission to Mars' zou worden uitgezonden via XTV, de streamingservice van Elon. Die liep nog niet zo goed, alhoewel de favoriete programma's en films van de Dumps, zoals 'Stepsiblings On the Beach' en 'McBreakfast at Tiffany's' er werden uitgezonden. De president had er Dump TV van willen maken en een nieuwszender, maar dat kwam niet langs het Hooggerechtshof.

B100 en Vlugge Japie moesten wel Engels leren voor de show, maar dat kwam gezien het Amerikaanse publiek uit op aftellen van 10 naar 1 en vloeken. Die werden dan weggepiept, maar iedereen wist wat er gezegd werd. Ook moesten de boeven veelvuldig het woord 'moron' gebruiken van Richard en Elon. Dat werd niet weggepiept.

Storimans was een goedlachse kakker zonder principes. Hij had tenslotte meegewerkt aan de verborgen-camerashow 'Big Mother', een datingshow voor obesen. En hij werkte nog met Reinier Wolfs van 'Politie Maastricht', terwijl Reinier de broer van Richard op zijn eigen bruiloft tegen de grond had geslagen. 'Anything goes', zei Storimans, en lachte zijn gebleekte tanden bloot.

In Nederland was commotie ontstaan, omdat het overlijden van de Paus de opvolging van Maarten van Hossem bij De Domste Mens had overschaduwd. Het Extra Journaal over de bekendmaking van het Heilige Verscheiden was toch al een uur te laat.

De Paus, een wielerliefhebber, had in de middag na de Zalige Bijeenkomst op Eerste Paasdag nog genoten van een glas Pleegzuster Bloedwijn en een spannende Amstel Gold Race, zij het vanuit bed, en was vredig ingeslapen in de nacht nadien.

De verloven van de NOS konden niet onmiddelijk worden ingetrokken. De sportredactie lag sowieso op één oor, omdat zij collectief bij de Amstel zaten, dan wel de Bekerfinale. Ook dronken zij nadien geen Amstel 0.0, zoals Piet Puckerse.

Bij de redactie van Wielerflits waren de problemen al helemaal niet te overzien. Normaliter ontbreekt tijdens grote koersen al capaciteit om de chat te modereren. Door het enorme belang van de Amstel, als enige Nederlandse klassieker, was er zelfs niemand om de chat aan te zetten.

Stelt u zich eens voor, dat de Paus zou zijn overleden tijdens de Amstel Gold Race, dan zouden alle Italianen onmiddelijk zijn afgestapt, was Letizia Avemaria huilend in de armen van Remi Vollerding gevallen, en was de overwinning van Mischa Groenewold volledig overschaduwd geweest. 

De NOS had het pas opgepikt na het eerste reclameblok volgend op de vrouwenkoers, al zou het ingecalculeerde nabeschouwen tot de heren in beeld kwamen, waarschijnlijk prioriteit hebben gekregen. En zo werd Nederland Sportland door het werkelijke tijdstip van overlijden toch weer gered door de Paus.

Donald Dump zal wel moeten worden voorgesteld aan Koning Willy, bij de Heilige Uitvaart. Staatshoofden mogen niet ontbreken bij het overlijden van een bevriend staatshoofd, anders kunnen de aandelen Shell zomaar een procentpunt achteruitgaan. En Doetinchem kan wachten, net als de Lelylijn kan wachten op de Nedersaksenlijn. 

Het was na afloop van de Gold Race al twee dagen huwelijkscrisis in de familie Van Praet. Na de Brabantse Pijl verwachtte mevrouw dat Art mee naar huis zou gaan, maar hij moest van de ploeg op hotel in Belgisch Limburg voor d'n Amstel.

Mevrouw van Praet was zo verbaasd van ontluistering en woede, dat ze niets zei. "Ik zal de ploeg vragen of ik morgen langs mag komen, het is niet al te ver." Art was van plan om het koffierondje met Denoot en co., om te leiden via de Antwerpse Kempen.

Maar dat mocht niet van Sneijboer en Biermann. "Koffierondsche iz nur Herstelltrainung", zei Grischa. "En kein Ausdauertrainung." Ook mocht Art niet langs huis om thuis te gaan eten, de zaterdag voor de Gold Race.

Mevrouw van Praet had niet eens gedreigd dat ze tijdens de Amstel bij haar moeder zou gaan zitten voor de pasen. Ze verwachtte gewoon dat Art zaterdags langskwam. De donderdag voor de Brabantse Pijl had hij de vuilbak nog buiten gezet en paaseitjes geschilderd met de kinderen.

In de lobby van het hotel in Genk kreeg Art zaterdag bezoek van de herstellende Apporte; die reed het koffierondje mee. "Bell je Frau zo schnell mogelijk, dat je niet Thaus komt Et'n", had Biermann nog gezegd bij het vertrek.

Maar Art durfde niet, en in de lobby zei hij tegen Apporte, en de Didl-Deen Osmose hoorde het ook, dat hij zijn vrouw niet durfde te bellen. Eenmaal terug op de kamer zei Osmose tegen zijn ploeggenoten: "Van Praet gaat vandaag naar huis."

Maar dat was helemaal niet waar. Wout moest blijven, en wilde dat zelf ook, maar dat was een tweede. "Wie sink of somesing", zei Apporte op de kamer tegen Art, 's middags voor de lunch. Apporte haalde een lachgascilinder uit zijn tas.

Apporte nam een diepe haal, en bood Art de cilinder aan. Die schudde van nee. De giechelende Apporte draaide het nummer van Mevrouw van Praet, en zei met een heel hoog stemmetje: "Artiez not commieng ome. Iemportant course de velo."

Zaterdagmiddag zat mevrouw Van Praet al huilend bij haar moeder met de kinderen. "Hij doet het met Pauline Enceinte-Bientôt!"