Materiaalzone 
Fietstoerisme 
"Het is moeilijk om je twee getalenteerdere hipsters voor te stellen dan Floetry-zangeres Marsha Ambrosius en emcee Natalie Stewart, ook bekend als the Songstress en Floacist. Het debuut van het Britse duo Floetic heeft het allemaal: soepele R&B, soulvolle jazz, hiphop, gesproken woord, soepele ballads en een warmte die de luisteraar van begin tot eind omarmt. Kortom, het is voortreffelijk, uitgesproken vrouwelijk. Het duo laat af en toe het dak eraf gaan met sissende rhymes en beats, maar ze hechten duidelijk veel waarde aan de sfeer, wat blijkt uit Floetic 's overwegend relaxte, after-dark-gevoel. Jill Scott en Michael Jackson hebben al geprofiteerd van Floetry's behendige songwriting; Jacko coverde Floetry's "Butterflies" op zijn Invincible -cd. Een demoversie van dat nummer is hier opgenomen, maar dat is nog maar het minste van de buit. "Hello" is pure honing met de zijdezachte stemmen van de vrouwen in harmonie gevlochten, terwijl het dromerige, zacht gorgelende "Sunshine" als een soundtrack voor een dagdroom is. Vergelijkingen zijn er in overvloed ( Lauryn Hill -ontmoet- Dionne Warwick , gecomponeerd door een afgestompte De La Soul misschien?) maar misschien is de beste beschrijving van Floetic tot nu toe "sass and soul." En met een lengte van bijna 70 minuten is het een koopje."
Dan nu de geniale Lauryn Hill. Episch! Superlatieven schieten tekort.
En ik maar proberen een wat genuanceerder beeld neer te zetten, maar een dergelijke reactie kon je verwachten van de zwarte kliek hier. Ik vroeg me nog wel af waar Raul die recensie vandaan had. Want dergelijke gebakken lucht recensies zag ik ook van de FunX-dj's over nederhop die ze in de lijst van de Volkskant hadden gestemd. Dat Floetic is 13 in een dozijn R&B. Niks artistieks aan.
Het is geen smaakding dat hier speelt, maar een cultuurding, en dat is jammer. Waarom zou rechts overal zo winnen in Europa Klootje? Blijf jij maar geloven dat dat een welvaartsding is.
Bucktown! Thuisbasis van de Originoo Gunn Clapazz." Uhh, nee wacht. Dit is niet Smif-N-Wessun, en dit is niet eens de Boot Camp Clik. Zijn dat twee chicks die rappen? De een klinkt een beetje als Lauryn Hill als ze zingt, en de ander klinkt een beetje als MC Lyte en Jean Grae in één. Oh, ik snap het. Deze shit is "Floetic."
Dat klopt. Floetry, een nieuw vrouwelijk duo in hiphop dat DreamWorks Records wil veroveren, is waarschijnlijk het meest bekend bij de meeste fans van de heruitgave van Kool Keiths cd “Dr. Octagon” met een iets andere set tracks. Ze hebben wel ontdekt hoe ze de aandacht van een echte rapfan kunnen trekken, want door een interpolatie van de jazzklassieker “Born to be Blue” te gebruiken, keken veel idioten zoals ik om en zeiden “Huh? Wat?” toen we hun single “Floetic” voor het eerst hoorden, wat toevallig ook de titel is van hun debuut. Conceptueel gezien vind ik ze al te gek, alleen al om de naam. We hebben meer hiphopartiesten nodig die hun raps serieus nemen. Als je kunt flowen en poëzie kunt schrijven, nou, raad eens? Dan heb je Floetry.
Gelukkig liet de groep de buzz die hun eerste single genereerde niet los. Deze twee zussen werken samen om een breed scala aan geluid te bestrijken, waarbij de muzikale productie hen van langzame, hedendaagse urban naar uptempo hiphopstijl voert zonder ooit mismatched te klinken. Het resultaat is dat de stemmingen goed passen bij het onderwerp; en zelfs als het nummer de blues heeft, zal de geest je opbeuren, zoals op "Ms. Stress." Luister maar eens naar de woorden van de rapper die zichzelf toepasselijk een Floacist.
Voor de dames van Floetry draait het allemaal om de vibe. Een vibe die ze heel hard proberen te behouden in dit sterke debuut. Je vindt het op pakkende vingerknippende stuiterende grooves als "Fun", sombere herinneringen om kansen op liefde niet te missen als "Say Yes" of openhartige klachten over miscommunicatie tussen relaties op "Headache". Tot op zekere hoogte blijven de poëtica's op dit album gecentreerd op de onderlinge complexiteit van man en vrouw die met elkaar samenwerken; en met een over het algemeen jazzy geluid (ironisch genoeg werden de nummers opgenomen in "A Touch of Jazz" in Philadelphia, de studio's van DJ Jazzy Jeff) zouden sommige criticasters dit album kunnen beperken tot de "coffeeshop chicks en blanke gasten" die Common ooit verachtte in zijn raps. Voor degenen die van goed doordachte nummers houden, een goede combinatie van zingen en spugen, en een vrouwelijke MC die niet klinkt als een Brooklyn b-girl of een Florida flosser, is “Floetic” van Floetry absoluut een voorproefje van iets anders. Het is goed genoeg dat je geen bezwaar hebt tegen seconds of thirds."
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.